22 april: Onder de Spaanse zon (Riet Austie)

Ik zit op een terrasje in Spanje. Het is begin april, een graad of 22 en de zon schijnt aangenaam warm en vriendelijk. De lucht is helderblauw, het geroezemoes op het plein klinkt gezellig en vertrouwd. Aan het tafeltje naast me zitten drie vrouwen op leeftijd. Grijs haar, gouden sieraden en felle lipstick. Ze drinken koffie, delen een stuk taart en lachen alsof ze net stiekem iets hebben uitgespookt.

Ontmoeten      

Wat me opvalt, is dat ze geen rollators of scootmobielen gebruiken. Het zijn geen stille, ongelukkig ogende mensen die naar de grond staren terwijl ze ergens naar onderweg zijn. Hier in Spanje zie ik oudere mensen die echt van het leven genieten. Ze zijn vaak buiten en maken contact. In het weekend ontmoeten ze elkaar bij de bankjes op het lokale pleintje. Ze doen boodschappen, drinken koffie en genieten van de zon. Voor zover ik het kan beoordelen leven ouderen hier niet in een isolement. Ze zijn juist onderdeel van de maatschappij, van het buitenleven en of van de familie. En er is altijd wel iemand die tijd heeft om een praatje te maken. 

Gezien worden    

In Nederland lijkt het soms of oud worden iets is wat je overkomt. Iets waar je je op voorbereidt met een zorgplan en een traplift. We bouwen er woningen voor, maken schema’s in agenda’s en overleggen met zorgcoördinatoren. Alles goedbedoeld, maar vaak zo praktisch en afstandelijk. Wat we soms vergeten, is dat ouder worden vooral ook een sociaal proces is. Je blijft wie je bent zolang je echt gezien wordt. En hier onder de Spaanse zon, lijkt dat de normaalste zaak van de wereld.

Jong en oud     

Families en vrienden zie je hier veel samen. Jong en oud door elkaar aan tafel, in het park, aan het strand of bij het plein in de wijk. Grootmoeders die met kleinkinderen aan de wandel zijn, opa’s die mee naar de markt gaan. Niet omdat het moet, maar omdat het gewoon zo gaat. Hun levens zijn minder georganiseerd, maar misschien juist daardoor beter verweven. Volgens mij ervaren ze veel meer verbinding.

Tikkende hakken     

Ik kijk weer naar het groepje naast me. De vrouwen staan op, een voor een. Ze nemen afscheid met kussen op beide wangen. Een van hen tikt me op de schouder en zegt iets liefs, over mijn kleding volgens mij. Daarna loopt ze het plein op, haar hakken tikken zelfverzekerd op de stenen. Geen rollator te bekennen.

Oud worden kan dus ook zo. Niet alleen maar langer leven, maar vooral blijven léven en genieten. De zon helpt daar vast bij, maar de sociale verbondenheid en gemeenschapszin denk ik nog veel meer. 

Riet Austie, wethouder
r.austie@lisse.nl